Λύκε - λύκε...είσαι εδώ;

Αναπτύσσοντας το μεθοδολογικό στάτους ότι:

1)    Ο σοσιαλισμός χρειάζεται την καπιταλιστική τεχνογνωσία και θεωρώντας ότι

2)    η πάλη των τάξεων θα μπορούσε να είναι λιγότερο εκκωφαντική στις εκρήξεις της,  διατυπώνουμε το παρακάτω... ποιμενικό ερώτημα:

"Μπορούμε να βάλουμε το λύκο να φυλαει τα πρόβατα; "
Η απάντηση είναι:  "μπορούμε!"

Μπορεί κοντολογίς, η καπιταλιστική άρχουσα τάξη να αναπτύξει, να εδραιώσει και να συντηρήσει μία σοσιαλιστκή οικονομικοπολιτική διάχειριση;

Η απάντηση είναι καταφατική!

Πώς άραγε, είναι εφικτό κάτι τέτοιο;  Πολύ απλά, εφαρμόζοντας βασικούς λίθους οικοδόμησης του καπιταλιστικού μοντέλου προς μία σοσιαλιστική προοπτική.

Η Ατομική Ιδιοκτησία είναι ένας τέτοιος λίθος. Οργανωμένες ατομικές επιχειρήσεις , μικρές, μεσαίες ή μεγάλες εκτάσεις γης θα μπορούσαν να υπάρχουν μέσα σε μία κοινωνία σοσιαλιστικού τύπου, αρκεί το κέρδος του επιχειρηματία ή του γαιοκτήμονα να μην ήταν τόσο μεγάλο, ώστε να δημιουργούσε ταξικό χάσμα!

Και πώς ελέγχεται το κέρδος;

Με μηχανισμούς αυτοδιάχειρισης των εργατών-αγροτών. Μισθοί ανάλογοι της θέσης του εμπλεκόμενου στην παραγωγή του προιόντος - από την πρώτη μέχρι την τελική φάση. Μισθοί που θα επιτρέπουν την πρόσβαση στα αγαθά σε ποσοστό 100%. Ιδανικοί εργάτες- αγρότες και ιδανικοί καταναλωτές.  Έτσι γίνεται, όχι ίση κατανομή των ρόλων - όπως η μαρξιστική μεθολογία οροθετεί - αλλά ανάλογη κατανομή των ρόλων!  Με την απαράβατη όμως συνθήκη, το κλάσμα της αναλογίας να μην είναι ετεροβαρές.

Κέρδος:  Ενας άλλος πυλώνας του καπιταλιστικού μοντέλου. Αν το Κέρδος ήταν  προέρχομενο μόνο από την υπεραξία κι όχι από άλλες πηγές, τότε η  παραβατική αυτή εκμετάλλευση θα μεταστρεφόταν σε επουσιώδη καρποφορία για τις λαικές μάζες αφού θα μπορούσε να  επιστρέψει το κερδος με τη μορφή επενδύσεων αλλά και κοινωνικών προσφορών σε σημείο τέτοιο, ώστε να καταστήσει ακόμα και τη φορολογία

άκαιρη και περιττή!

Ανταγωνισμός! Ένας άλλος θεμέλιος λίθος της αγοράς. Ή  μήπως όχι;;

Χρήσιμος όταν εξυπηρετεί την επιστήμη και προωθεί την άμιλλα, όπως ας πούμε στον αθλητισμό. Άχρηστος όμως, όταν εξυπηρετεί μόνο το κέρδος του επιχειρηματία στο όνομα τάχα  του καταναλωτή!
Ας υποθέσουμε πως πάτε σε δύο μανάβηδες στη γειτονιά σας για να συγκρίνετε τα μήλα που πουλάνε και διαπιστώνετε ότι τα μήλα τους είναι ολόιδια και στην ίδια τιμή, η εξυπηρέτηση δε, και των δύο  είναι ακριβώς η ίδια κι επιπλέον δεν είναι κανείς από τους δύο γνωστός, φίλος ή συγγενής σας! Σας είναι και οι δύο το ίδιο συμπαθείς!

Ποιανού τα μήλα θα αγοράζατε;

Η λογική απάντηση -αν όλοι οι παράμετροι τείνουν σε μια ισοπαλία μεταξύ των μανάβηδων  - είναι ότι θα ψωνίζατε  κι από τους δύο εφ' όσον η  ανάγκη σας για μήλα υπάρχει κι είναι μία αμετάβλητη σταθερά! Κι όμως, είμαι σίγουρος, ότι θα επινοούσατε μία παράμετρο στην οποία ο ένας μανάβης θα υπερτερούσε του άλλου!
Από αυτό το σημείο γίνεται αντιληπτό, ότι ο ένας μανάβης περιττεύει- τουλάχιστον για σας! Πως όμως ο μανάβης που περιττεύει, θα επιβιώσει; Πολύ απλά, όταν τα μήλα του..  γίνουν η επιλογή του γείτονά σας ή όταν καταργήσει την παράμετρο που εσείς επινοήσατε. Αυτόν το ρόλο αναλαμβάνει να τον παίξει η διαφήμιση και να μεταστρέψει  την επιλογή σας καταργώντας τα δεδομένα που εσείς βάλατε. Να πως καταντάει λοιπόν, άχρηστος και ψεύτικος ο ανταγωνισμός, αφού καταργεί τα δεδομένα που προανάφέρθηκαν!
Από την άλλη, αν οι μανάβηδες της γειτονιάς σας συνεργάζονταν με σκοπό την τελειότερη εξυπηρέτησή σας ( και δεν μετασχηματίζονταν φυσικά σε καρτέλ!;) κι αν είχατε την αρτιότερη καταναλωτική συμπεριφορά, θα ήταν φρόνιμο να ψωνίζετε κι από τους δύο!
Το παράδειγμα προυποθέτει οτι η διαφορα ποιότητας των αγαθών θα τα προορίζει

 - και αυτό επιβάλλεται -  για διαφορετικό σκοπό.

Τι χρειαζόμαστε λοιπόν,  για να επανακαθορίσουμε αυτές τις αρχές

της καπιταλιστικής αγοράς; 

Στελέχη! Στελέχη  σε κάθε βαθμίδα οικονομικής οργάνωσης!

Γνήσιους καπιταλιστές!

Χορτάτους!  Αρκετά χορτάτους!

ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ:  ΟΧΙ ΑΧΟΡΤΑΓΟΥΣ!

Συμπερασματικά φίλοι μου:

το κοπάδι δεν κινδυνεύει από έναν λύκο χορτάτο! Κινδυνεύει όμως από έναν λύκο πεινασμένο και πολύ περισσότερο από έναν λύκο αχόρταγο!

Τα ξαναλέμε!

ΚΡ=ΛΟΓΟΣ

Γιώργος Κοντογιώργης, Στον καιάδα, η κομματοκρατία, τώρα, πριν είναι αργά για τη χώρα και τον ελληνισμό.

Γιώργος Κοντογιώργης, Στον καιάδα: ή αυτοί (η πολιτική τάξη, οι συγκατανευσιφάγοι της διαπλοκής και η κρατική διανόηση, που ενσαρκώνουν την ολιγαρχική κομματοκρατία) ή εμείς (η χώρα, η κοινωνία των πολιτών, ο ελληνισμός). Δύο αιώνες δυναστικού βίου υπό ένα παραδειγματικό  πολιτικό σύστημα κληρονομικής ή εκλόγιμης μοναρχίας, που κατέχει και δυώνει τον ελληνισμό με όχημα το κράτος, διδάσκουν ότι δεν υπάρχει μέση λύση. Ή αυτοί, οι αθεράπευτοι δημοσιώνες του ελληνισμού ή εμείς, η κοινωνία των πολιτών, ως θεσμικός συντελεστής της πολιτείας. Για να επανέλθει στην πολιτική ως διακύβεμα το συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας.

Ο Γ.Κοντογιώργης καθηγητής στον ''Σπορnews 90,1 της Λάρισας με τον Πέτρο Ιωάννου

Δημοσιεύτηκε στις 27 Ιουλίου 2015

Γ.Κοντογιώργης καθηγητής στο Πάντειο κ Πέτρος Ιωάννου στον ''Σπορnews 90,1 της Λάρισας,στην εκπομπή :''ακροβάτες του ονείρου'' .(27.7.15).για το διαδύκτιο sportnews901.gr και e-roi.gr (κάθε μέρα 8-10 π.μ.)

Αναδημοσίευση από:  http://contogeorgis.blogspot.ro/2015/07/blog-post_27.html

Είναι οι ζέβρες άσπρες με μαύρες ρίγες ή μήπως μαύρες, με ρίγες λευκές;

                                                                                              πηγή φωτογραφίας: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/83/Zebra_Botswana_edit02.jpg

Οι ζέβρες ,αυτά τα άγρια αφρικανικά άλογα - είναι σε όλους μας συμπαθητικά κυρίως για το εξαιρετικά σχέδια που έχoυν  στο τρίχωμά τους. Οι ραβδώσεις της ζέβρας είναι μοναδικές κι  όπως ισχυρίζονται μερικοί, ούτε δύο σχέδια δεν είναι ακριβώς ίδια μεταξύ τους.

Όλοι μας κοιτάμε με θαμασμό αυτές τις ξεχωριστές ραβδώσεις, τις υπέροχες εναλλαγές του άσπρου με το μαύρο, που καταδεικνύουν την μεγαλοπρέπεια του συνόλου από τα επιμέρους αντιφατικά στοιχεία που το συνθέτουν!

"Αγαπάει και η φύση τα αντίθετα, και µ' αυτά, όχι µε τα όμοια, δη­μιουργεί τη συμφωνία."

Αυτό υποστήριζε ο Ηράκλειτος κι έχουμε κάθε λόγο να θεωρούμε το λόγο του διαχρονικό κι  απόλυτα αληθή. Ωστόσο, από πολύ νωρίς στην ιστορία της φιλοσοφίας, ο Αριστοτέλης στα μετά τα φυσικά, ταυτίζει το ένα ως άπειρα μεγάλο και συνάμα ελάχιστο.

Από τον Κουζιάνο αργότερα, μέχρι και τον Γιούνγκ στις μέρες μας, πολλοί ήταν αυτοί που εκτίμησαν τη σύμπτωση των αντιθέτων ή έστω την απειροελάχιστη διαφορά τους ως το μηχανισμό της αέναης φυσικής και χώρο-χρονικής ροής.

 Αν είχαμε ένα εργαλείο, ένα όργανο να μετρήσουμε τη διαφορά  μεταξύ των αντιθέτων,  θα μας εξέπληττε το αποτέλεσμα τόσο, που θα αμφισβητούσαμε και τη νοητική μας υγεία!

Ø Πόσο απέχει το φως από το σκοτάδι ;

Ø Το καλό από το κακό;

Ø Το όλο από το τίποτα; Αλλά και...

Ø το λογικό από το παράλογο;

Ø Το έλλογο από το άλογο;

Είναι εκείνο το  σημείο που κάνει τη διαφορά μεταξύ των αντιθέτων, τόσο απειροελάχιστο, που συχνά η ταύτισή τους είναι αναπόφευκτη, ώστε να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι: ΕΚ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ  Η ΑΡΜΟΝΙΑ!

Αν μεταφέρουμε αυτούς τους φιλοσοφικούς στοχασμούς στο οικονομικο-πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, εύκολα θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε διαπιστώσεις που θα ταρακουνούσαν συθέμελα όλο το κραταιό πλέγμα ιδεολογικών σταθερών!

Η ταξική  διαπάλη που τόσο εύστοχα υπερασπίστηκαν οι μαρξιστές φιλόσοφοι τον περασμένο αιώνα και που η διαχρονική σημασιολογία  της καθορίζει μέχρι σήμερα τις οικονομικές και πολιτικές στρατηγικές, αποτελεί κι ένα εξαιρετικό γήπεδο αποσαφήνισης της των περί αντιθέτων θεωρίας, στις κοινωνικές δομές.

Ας επιχειρήσουμε με βάση αυτόν το συλλογισμό να βρούμε εκείνη την απειροελάχιστη διαφορά που χωρίζει τους κεφαλαιοκράτες -κατά τη μαρξιστική  θεώρηση- από τους προλετάριους.

Αν δεχτούμε ότι όντως η ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΗ, ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙ  ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ ΑΡΜΟΝΙΑΣ.

Αν όμως η ταξική πάλη αφορά δύο ολότελα αντίθετους κόσμους, τότε είναι και το ΧΑΣΜΑ αναμεταξύ των, τόσο βαθύ, ώστε κάθε προσπάθεια εναρμόνισης τους, αποτελεί ουτοπία!

Ο ίδιος ο Μαρξ θεωρεί κινητήριο μοχλό της Ιστορίας τη σύνθεση που εξάγεται από το δίπτυχο : θέση - αντίθεση.  Αυτό εξ' αρχής μας προδιαθέτει ότι εκ των αντιθέτων εννοιών (θέση-αντίθεση) προκύπτει η σύνθεση, η αρμονία δηλαδή στο ιστορικό γίγνεσθαι. Με τον πρότερο συλλογισμό μας αυτό θα σήμαινε ότι η διαφορά της θέσης με την αντίθεση, είναι απειροελάχιστη.

Ας αναλογιστούμε τώρα ότι  οι βασικοί πυλώνες της μαρξιστικής σύνθεσης είναι το προλεταριάτο και η αστική τάξη,  με το τεράστιο ιδεολογικό, οικονομικό και κοινωνικό χάσμα ανάμεσά τους... Τότε τι συμπεραίνουμε ;  Την απόλυτη φιλοσοφική αντίφαση της μαρξιστικής θεωρίας. Το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στη θέση και την αντίθεση οδήγησε στη σύνθεση!

Είναι όμως αληθές αυτό; Είναι φιλοσοφικά αντιφατικός ο Μαρξ;
Ή μήπως το χάσμα ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη δεν είαι τόσο βαθυ;

Στα πρώτα χρόνια της επανάστασης στη Ρωσία, ο Λένιν αλλά και άλλοι μαρξιστές της εποχής, δεν θεωρούσαν την ατομική ιδιοκτησία ως την απεχθέστερη οικονομική συνδρομή στη δομή μιας κοινωνίας, Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές, που υπερασπίζονταν τις μικρές ιδιοκτησίες γης, τις μικρές και μεσαίες τραπεζικές καταθέσεις και τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις (βιοτεχνίες, εμπορικοί οίκοι).

Είναι εφικτό - προσωπικά το κρίνω κι αναγκαίο - να ενυπάρχει η ατομική ιδιοκτησία μέσα στην οικοδόμηση ενός σοσιαλιστικού κράτους και μάλιστα με όρους καπιταλιστικής αγοράς, που σημαίνει πρακτικά : Υπεραξία, Ανταγωνισμός, Ελευθερία οικονομικών επιλογών, Κέρδος.

Αυτό το μοντέλο χρησιμοποιήθηκε στην Σοβιετική Ένωση, με τη χείριστη όμως μορφή του!

Μετά την επανάσταση, εγκαθιδρύθηκε στην ΕΣΣΔ, ένα σύστημα αυτοτροφοδοτούμενης γραφειοκρατικής αντίληψης που οδήγησε σταδιακά (και με την αρωγή του σταλινικού καθεστώτος) σε ένα  άκρατο κι ασύδοτο κρατικό-καπιταλιστικό μοντέλο διαχείρισης, εντελώς αντίθετο από την μαρξιστική φιλοσοφία.

Όταν ο Λένιν προσπάθησε να περάσει την πολιτική κουλτούρα και στον τελευταίο προλετάριο αλλά και να ανδρώσει την επανάσταση μέσα από το κόμμα, έκανε ένα ολέθριο λάθος. Έδωσε ουσιαστικά πλήρη ελευθερία σε ένα - έτσι κι αλλιώς - διογκωμένο φορέα διακυβέρνησης ο οποίος θεώρησε τα κεκτημένα προνόμια του λαού, σαν επιμέρους προνόμια των κομματικών- κρατικών αξιωματούχων. 

Η ταύτιση δηλαδή κόμμα =κράτος εκμηδένισε την ταύτιση εργαλεία εθνικής παραγωγής (αγρότες, εργάτες) = κράτος

Μαζί εκμηδενίστηκαν και οι υγιείς καπιταλιστικές δομές που χρησιμοποιούσαν την υπεραξία ως κοινωνικό αντίμετρο, την ατομική ιδιοκτησία ως δημοκρατικό και πανανθρώπινο αξίωμα,  τον ανταγωνισμό ως άμιλλα και κίνητρο ανέλιξης και το κέρδος ως επενδυτικό κεφάλαιο για περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη.

ΑΝ ΟΧΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ, ΠΟΙΟΣ;

Ποιός θα μπορούσε όμως, να σηκώσει το βάρος μιας σοσιαλιστικής ανάπτυξης χρησιμοποιώντας καπιταλιστικά εργαλεία;

Ποιός άλλος, από τους ίδιους του καπιταλιστές!

Σε ένα επίσημο ντοκουμέντο του κόμματος, δημοσιευμένο το 1912 από την Κεντρική Επιτροπή της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας, αναγράφεται:

«Αν μόνο 300 μεγιστάνες του καπιταλισμού μπορούσε να μετατραπούν σε ανθρώπους άξιους της εμπιστοσύνης του προλεταριάτου, όλη η παραγωγή, χωρίς καμιά παραπέρα δυσκολία, θα μπορούσε να διεξάγεται προς το συμφέρον της εργατικής τάξης αντί για τα συμφέροντα των καπιταλιστών, και η μετάβαση σε μια σοσιαλιστική οργάνωση της παραγωγής θα είχε αρχίσει. Στο βαθμό που αφορά τους προκαταρκτικούς όρους, είναι ώριμοι, και αυτό το έργο έχει εκπληρωθεί από τους ίδιους τους καπιταλιστές».-- 

ΝΑΙ! ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟ, ΜΟΝΟ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΟΥΝ  ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ!

Αυτό,  όμως θα το αναπτύξουμε  σε ένα άλλο κείμενο. Προς το παρόν αξίζει να κλείσουμε με μία παρατήρηση που έκαναν οι επιστήμονες του Αφρικανικού Κέντρου Μελετών του πανεπιστημίου της Λουϊζιάνας, στις αρχές αυτής της χιλιετίας.

Οι ζέβρες συνασπίζονται συχνά σε κοπάδια με αντιλόπες και στρουθοκαμήλους, που τις δέχονται στους κόλπους τους για την καλύτερη προστασία των κοπαδιών, δίνοντας μεγάλη σημασία στην ταχύτητα και τη  δύναμη των αφρικανικών αλόγων, αδιαφορώντας παντελώς για τις ρίγες τους!

ΚΡ=ΛΟΓΟΣ

Η ελπίδα που θα ερχόταν... Ψέμα ή πλάνη;

                                             

 

Φωτογραφία από το Παρατηρητήριο's Photos

Ψέμα είναι μια πρόταση, που λέγεται από κάποιον, με σκοπό να πείσει το κοινό του ότι είναι αληθής ενώ ο ίδιος συνειδητά γνωρίζει ή πιστεύει ότι η πρόταση είναι αναληθής. Εάν ο ίδιος ο υποστηρικτής της πρότασης την πιστεύει ως αληθή ενώ δεν είναι, τότε έχουμε να κάνουμε με πλάνη κι όχι με ψέμα.

Ας δούμε λοιπόν συγκεντρωτικά, όσο αυτό είναι δυνατόν, τα ψέματα ή τις πλάνες, (το τι από τα δύο ήταν το αφήνω στην κρίση του καθενός), που μας είπαν τα τελευταία χρόνια, μήνες, βδομάδες, μέρες και το τι πραγματικά συνέβει: 

1) Όταν εκλεγούμε θα σκίσουμε τα μνημόνια, θα τα καταργήσουμε με νομοσχέδιο, που θα έχει ένα άρθρο.
Όχι μόνο δεν καταργήθηκαν αλλά αντίθετα έφεραν ένα νέο, τρίτο μνημόνιο πολύ σκληρότερο από τα προηγούμενα. (Το ένα άρθρο πάντως το είδαμε!).

2) Θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ.
Ο ΕΝΦΙΑ διατηρείται για τουλάχιστον δύο χρόνια ακόμα.

3) Δε θα αυξήσουμε τους φόρους.
Οι φόροι αυξήθηκαν. Όλοι.

4) Δε θα προχωρήσουμε σε περικοπές μισθών και συντάξεων.
Μειώσεις άμεσα λόγω αυξήσεων στις ασφαλιστικές εισφορές, έμμεσα λόγω της αύξησης των φόρων.

5) Κατώτατος μισθός στα 751€.
Όνειρο θερινής νυκτός.

6) Αφορολόγητο στα 12.000€.
Που ντο, που ντο...

7) Θα κυβερνήσουμε με βάση το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που είναι απόλυτα κοστολογημένο.
Θα κυβερνήσουν (;) βάσει του μνημονίου 3.

8) Θα κυβερνήσουμε με άλλο ήθος.
Εδώ γελάνε! Μερικά παραδείγματα όμως νέου ήθους: η μαμά Βαλαβάνη, ο σύντροφος Δούρου διοικητής στην ΕΥΔΑΠ, 13 σχολικοί διευθυντές μέλη του Σύριζα, το άνοιγμα της ΕΡΤ ως τηλεοπτικός σταθμός της ΑΥΓΗΣ, Κατρούγκαλος... ουφ κουράστηκα και δεν τελειώνουν...

9) Θα κουρέψουμε το χρέος.
Εδώ οι καλές κομμώτριες!
Δεν επιτρέπεται κούρεμα χρέους μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. και της ευρωζώνης.

10) Μπορούμε να αλλάξουμε την Ευρώπη και τον κόσμο.
Και μετά ξύπνησαν αφού πρώτα οι εταίρες μας άλλαξαν τα φώτα...

11) Δεν χρειαζόμαστε τα δις του προηγούμενου προγράμματος, μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς αυτά.
Το ακούσαμε και κυρίως το είδαμε αυτό! Βλέπεις δεν μας έδωσαν 10 δις οι Ρώσοι, που να τα βρουν άλλωστε κι αυτοί...

12) Ράμπο της εφορίας στα νησιά, νοικοκυρές, τουρίστες κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους...
Γελοιότητες!!!

13) Ψηφίστε "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα, που σημειωτέον μέχρι λίγες μέρες πριν διαψεύδονταν μετά βδελυγμίας.
Για να νιώσετε επαναστάτες και να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε! (Να επικρατεί το "ΟΧΙ" και να υπερισχύει το "ΝΑΙ” τελικά, που μεταξύ μας αυτό ήθελε στην πραγματικότητα).

14) Θα πάμε ομαλά στο δημοψήφισμα. Δε θα μας κόψουν την ρευστότητα.
Κάποιοι όμως μας έκαναν πεισματάκια βρε (βλέπε Ντράγκι) και οι τράπεζες έκλεισαν με δική τους υπογραφή στο Φ.Ε.Κ.

15) Το "ΟΧΙ" θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική μας θέση.
Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;;;
Δεν την ενίσχυσε τελικά, κατέστρεψε κατά τα λεγόμενα των εταίρων την εμπιστοσύνη και μας φόρτωσαν (άλλο που δεν ήθελαν, αφορμή ζητούσαν άλλωστε) ένα σωρό προαπαιτούμενα!

16) Θα μας υποστηρίξουν πολλές χώρες στα δίκαια αιτήματά μας.
Αμέ! Η Βενεζουέλα, η Βολιβία και η Κούβα κι αυτές με επαναστατικά κηρύγματα.

17) Δεν είχαμε εναλλακτικές λύσεις.
Από το 2012, που λύσσαξαν να γίνουν κυβέρνηση τι έκαναν; Και κάποια άτομα, που όλοι τα ξέρουμε αφού άρχισαν να μιλούν, τι είδους σενάρια ετοίμαζαν; 5-6 άτομα στο υπουργείο οικονομικών δεν εκπονούσαν εναλλακτικά σχέδια;

18) Εκβιαστήκαμε και υπογράψαμε.
Και 17 ώρες τι συζητούσατε; Και όταν εκβιάζεσαι τους τα πετάς όλα στα μούτρα και φεύγεις κι ας τους να τρέχουν αυτοί. Και τότε καταφεύγεις στο λαό σου. Και δεν είναι έτοιμα καθαρογραμμένα τα πάντα!

19) Είχαμε συμμάχους την Γαλλία και την Ιταλία.
Σώπα! Τι λες τώρα;;; Μας αγάπησαν ξαφνικά!
Η Γαλλία απλά βρήκε την ευκαιρία που ζητούσε να δηλώσει την παρουσία της στην Ε.Ε. και να προσπαθήσει να κόψει το βήχα της Γερμανίας.
Η Ιταλία από τη μεριά της βλέποντας την πόρτα της εξόδου να ανοίγει ήξερε πολύ καλά πως είναι η επόμενη προς αποχώρηση.

20) Δεν την πιστεύουμε τη συμφωνία αλλά θα την εφαρμόσουμε!!!
Πλάκα μας κάνεις ρε φίλε; Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο, που υποστηρίζουν και εφαρμόζουν κάτι που δεν το πιστεύουν;;; 

21) Δεν είμαι παντός καιρού.
Για τον κακό, τον θερμό (αντί ψυχρό λόγω θέρους) και τον ανάποδό μας συνεχίζει ακόμα.

22) Όλοι μαζί φεύγουμε ή όλοι μαζί μένουμε.
Άλλοι έφυγαν άλλοι έμειναν, γενικά άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη, που λέει και το άσμα.

23) Χωρίς την υποστήριξη της κοινοβουλευτικής ομάδας δεν μπορώ να συνεχίσω.
Τι ποιας; Και οι 40 μέχρι στιγμής ποιον υποστηρίζουν; Τον Αλή Μπάμπα; 

24) Ιδεολογική καθαρότητα σε στιγμές κρίσης δεν υπάρχει!!!
Τι μας λες ρε φίλε;;; Σοβαρά;;; Σε στιγμές κρίσης υποστηρίζεις ακόμα πιο σθεναρά τις ιδέες σου και φυσικά τους πιο αδύνατους από τους πολίτες σου!
Το καλύτερο το άφησα για το τέλος!

25) "Δεν επιτρέπω σε κανέναν να θεωρεί ότι έχει ισχυρότερο δίλημμα συνείδησης έναντι των κοινών μας αρχών, αξιών, θέσεων και ιδεολογικών αναφορών."
Μια τόσο δημοκρατική θέση δε μου επιτρέπεται καν να τη σχολιάσω...!!! Αφήνω τα σχόλια λοιπόν στον καθένα από εσάς...

Παν.Ζου.ρλισμός

 

Το πρόσωπο του τέρατος

" Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει οτι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.

     Ο Φρανκεστάϊν έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι όλομόναχο χορεύει με πάθος ένα ταγκό ελλειπτικό. Δεν υπάρχει μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των έξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το ταγκό να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της γης. Εκατομμύρια περισσότεροι άπ’ όσους εννοούνε ν’ άντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές.

     Από την ώρα πού ο Φρανκεστάϊν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δε φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τίς σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;

    Ή υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.

     Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι απ’ τους εχθρούς. Κι ο εχθρός γεννιέται, δεν γίνεται. 
Μας παρακολουθεί απ’ το σχολείο, σαν ήμασταν παιδιά, κι επιζητεί τον εξαφανισμό μας.
θα σας θυμίσω μια συνομιλία τότε, μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ’ ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη και ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα.
 Ήταν η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.
- Πώς λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δυό άλλοι, δικοί του φίλοι.
- Βασίλης, του απαντώ.
- Και πού μένεις, εκείνος εξακολουθεί.
- Πάνω στό λόφο, του λέω καί τον κοιτώ στα μάτια. 
Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φάνουν τα χαλασμένα δύντια του. Μου λέει:
- Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. 
Καί μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια καί χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο καί τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.
  
     Η μορφή του τέρατος είναι πολύχρωμη. Χιλιάδες φωτεινές επιγραφές με άθλια ονόματα καλλιτεχνών, συλλόγων καί εταιριών αυτοκινήτων, στοιβάζονται στην οπτική περιοχή των περαστικών που επιζητούν να σπάσουν τα πολύχρωμα λαμπιόνια για να μπουν μέσα να προφυλλαχτούν από τίς πόρνες, τα νοσοκομειακά αυτοκίνητα και τις για πάντα ασύλληπτες υπερηχητικές μοτοσυκλέτες.

     Προχτές, έτσι για κέφι, αναποδογύρισα μια λεωφόρο ασφαλτοστρωμένη, και την είδα πάνω μου, να ξετυλίγεται επικίνδυνα προς την απόλυτη ερημιά της θάλασσας. Ζήτησα να επανέλθω στη όρθια μου στάση, επί της λεωφόρου, αλλά είχε ξημερώσει στο μεταξύ και η εφαρμογή του οδικού μας κώδικα δεν μου επέτρεπε την επαναφορά της λεωφόρου στην αρχική της θέση. Έτσι, η μεν λεωφόρος παρέμεινε μετέωρος, κι εγώ, επέστρεψα στο σπίτι μου πεζός.

    Το τέρας είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Οι οδοκαθαριστές άρχιζαν την παράσταση τους με Σαίξπηρ, Σίλλερ καί Αισχύλο, μια και ανήκουν δικαιωματικά στό υπουργείο Πολιτισμού. Χορός από τραβεστί, ψάλλει τα χορικά του Θεοδωράκη και αποσύρεται εις τας μικράς οδούς, χορεύοντας συρτάκι. Τουρίστες Γάλλοι, Αγγλοι κι Ελβετοί παρακολουθούν κι ανατριχιάζουν μπρος σ’ αυτό το παραδοσιακό μας μεγαλείο. Και τρέχουνε στίς Τράπεζες ν’ αλλάξουνε συνάλλαγμα.

    Το τέρας γίνεται γελοίο και κυκλοφορεί ανενόχλητο από ωδείο σε ωδείο. Η κλασική μας μουσική γίνεται μαγειρείο. Κι όλος ο κόσμος απαιτεί επιδόματα ειδικά από το Δημόσιο Ταμείο. Το ερώτημα περνάει άπ’ τις ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας. Πώς θ’ αντιδράσουμε καί πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας.

    Θυμάστε τί έγινε στην «Έρωφίλη», από την προηγούμενη φορά. Ο κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το ήθος, την αλήθεια καί την ομορφιά. Κι έτσι, όταν παρουσιαζότανε η μορφή ενός τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα, εκ βαθέων, καί προκαλούσε απρόσμενη, άμεση και καθοριστική αντίδραση. Μόλις ο Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου του και το προσωπείο του αγαθού αρχηγού πατέρα, κι εφάνη στο πρόσωπο του η μορφή του τέρατος, με τον διαμελισμό του Πανάρετου, ο Χορός, από γυναίκες, ορμά πάνω του, τον ποδοπατά, τον θανατώνει και τον εξαφανίζει.

     Αυτό σημαίνει πως ό χορός των γυναικών αυτών καί δεν φοβήθηκε, αλλά και πως δεν θα μπορούσε ποτέ να μοιάσει με το πρόσωπο του τέρατος."

    Μάνος Χατζιδάκις
"Τα σχόλια του τρίτου"